Phases.
Aku sangat2 jarang cerita pasal my real life kan. Buat apa lagipun. Not interesting enough.
But what im trying to say is, how we go through those phases- childhood, teenagehood, adulthood, and finally, parenthood. (well tak beza pun adulthood ngan parenthood, but whatever)
Things about me, aku tak seiiringan dengan mereka. Umur aku dengan diorang sangat jauh beza. Semua dah kahwin, aku je yang belum kahwin lagi. Anak buah dah berbuah-buah dengan sangat ranumnya lol.
It's quite interesting la when watching your big bro is holding his own child, how he finally have kids yang dia boleh dibuat buli. Kalau tak memang aku la mangsanya kan. Dengan ipar2 yang macam family dah. We share each other's story like we're not strangers anymore. Plus, aku ada ramai anak buah yang sangat nakal tapi comelnya ya Allahhh! Dan yang paling aku tak boleh percaya sampai sekarang ialah, I am reaching adulthood now!! Aku macam tak percaya aku dah nak habis sekolah. Tak percaya yang aku paling senior kat sekolah(macam tak masuk, tapi ni lah yang aku tengah rasa sekarang) Yelah, aku still boleh ingat lagi kod aku kena settle ngan seniors cem haromm kan. Haha benda dah lama lepas, so kita let it go je la.
Tapi serious ah, aku still ingat lagi zaman2 kegemilangan akak2 dengan abang aku dulu yang aku rasa macam kool gila hidup diorang ni. Walaupun aku tak lalui zaman2 diorang yang bagi aku sangat kool, tapi dapat tengok pun jadilah. How they printed out lyrics nak nyanyi. Siap masuk dalam file lagi tu. Pastu dengan kepala tak betul + gila2 diorang. Buat salah sama2, pastu simpan rahsia bukan main baik lagi. Tapi yang tukang kantoikan tu mestilah aku kan. Aku ingat lagi, ada satu hari tu Siti nurhaliza buat konsert kat belakang rumah aku. Haha macam tipu kan? Tapi betul la. Dia buat konsert kat belakang rumah aku yang ada stadium. peh complicatednya. Anywho, nak dijadikan cerita parents aku tak kasi pergi. Tapi punya tak betul perangai akak2 aku ni, dengan aku2 sekali dia tarik pi konsert tu. Time tu aku rasa, aku ni berhingus lagi kod, dah pergi konsert dah. haha rare habis ah. Tapi sekarang kalau budak2 pergi konsert dah biasa dah.
And now, aku Nampak diorang dah tersangat matang. Walaupun kadang2 tu terserlah la jugak perangai tak matangnya.
Well, I never said this to them, but I really love them so much. Thank you for every single memories we made together. Aku harap korang ingat la aku yang kat belakang ni nak ngejo korang. Almaklum lah, lahir lambat sangat. Korang ah, tak tunggu aku. Kuajaq!
p/s: Haha tetiba sentimental pulak aku kali ni. Kelako la pulak!
Labels: Terobek Version
OLD | NEW